آن که هلاک من همی خواهد و من سلامتش
هـر چـه کند به شاهـدی کـس نکـند ملامتـش
باغ تفـرج است و بس ميـوه نمی‌دهد به کـس
جــز بـه نـظر نمی‌رسد سيـــب درخت قـامتش
داروی دل نمـی‌کنم آن کـه مريـض عشــق شد
هيــــچ دوا نيـــــاورد بـــــاز بـه اسـتقـــامـتــش
هر کـه فـدا نمـی‌کند دنیـی و دين و مال و سر
گــو غـم نيـکـــوان مخـور تـا نخـوری نــدامـتش
جنــگ نمـی‌کنم اگر دســـت بــه تيــغ مـی‌برد
بلکه بـه خــون مطـالبت هـم نکنـم قيــامـتش
کــــاش که در قيــــــامتش بـــار دگر بديـدمــی
کانچه گنـــاه او بــود مـن بکشــم غــرامـتـــش
هـر کـه هــوا گــرفـت و رفــت از پــی آرزوی دل
گــــوش مــدار سـعديــــــا بر خبــر سـلامـتـش
غزل شیخ اجل سعدی
آواز محمدرضا شجریان - دستگاه ماهور