اگه نمونه برداري خوبي از محيط نداشته باشي نمي توني درون يابي خوبي هم از دنيا داشته باشي، و توابعي که دنيا رو باهاشون مدل کردي با يه عالمه پارامتر محذوف و غير همگرا به مقدار واقعي شون مي شن. ممکنه که اصلا درجه مدلت از درجه واقعي دنيا کمتر باشه. مي بيني که توابع مدلت همه نزولي هستن، پر نقطه شکست و بدون هيچ نقطه عطفي. خيلي وقتا به خاطر نويزي که موقع نمونه گيري وجود داره، نمونه هات پرت و پلا مي شن، توزيع مناسبي ندارن، بي معني هستن و هزار و يک چيز ديگه، ولي يادت باشه: سيستمي که رفتار خوبي نداشته باشه نمي تونه اين همه وقت پايدار بمونه و به راهش ادامه بده. اگه مدل خوبي از اين دنيا به دست نمياري مطمئن باش که نمونه گيريت يه جا مي لنگيده. يه چيزي باعث شده که تو حواست فقط به يه بخش فضاي متغيرهات معطوف بشه و يه رفتار لحظه اي کوچيک و احتمالا قابل چشم پوشي رو به همه سيستم تعميم دادي... همين که اين دنيا اين همه سال سر پا مونده دليل اينه که سيستم خوش رفتاريه. خطاي انباشته نداره، و پايه هاي روابط سيستميش پايه هاي خوشايندي هستن... حتي اگه ما براي مدتي فراموش کنيم.