می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی
این گفت سـحــر بـلبــل ای گل تو چه می‌گویی
زان به چه که در بستــان معشـوقه و ساقی را
لب گیری و رخ بوســی می نوشی و گل بویی
شمشــــاد خــرامـان کن و آهنـگ گلستان کن
تا ســـــــــرو بیــامـوزد از قـــــــــــد تـو دلجـویی
تـا غـنــچـه خنـدانـت دولــت به کـه خـواهـد داد
ای شــــــاخ گـــل رعنـــــا از بهـر که می‌رویـی
چـون شـمع نکـــورویـی در رهـگـذر بــاد اســت
طــرف هـنــــری بـربـنــــد از مـــــایه نیکــــویی
امــروز کـه بــــــازارت پـرجـوش خریـــدار اسـت
دریـــاب و بنه گنــجــــی از مــایـه خـوش رویـی
آن طـره کــه هـر جعــدش صد نـافه چــین دارد
خـوش بـودی اگــر بـودی بوییش ز خوشـخـویی
هـر مـــرغ بـه دستـــانی در گلشـن شــاه آیـد
بـلـبــل بـه نـــوا سـازی حــافـظ به دعــا گـویی